Η έκθεση είναι σε δύο επίπεδα: στο επάνω επίπεδο τυπωμένοι οι πιο αντιπροσωπευτικοί και γνωστοί πίνακες του με τις αντίστοιχες ερμηνείες τους. Στο τέλος αυτών συναντάς την τρισδιάστατη αναπαράσταση του πίνακα «Υπνοδωμάτιο στην Αρλ». Ανακαλύπτεις πράγματα που δεν είχες προσέξει στον πίνακα, μεταφέρεσαι στην εποχή όπου έζησε... νιώθεις, ότι θα μπορούσε να ήταν το δωμάτιο σου.
Δυστυχώς δε μπόρεσα να μείνω πολύ, γιατί ο μικρός με τραβούσε να πάμε στο δεύτερο επίπεδο, κατεβαίνοντας τις σκάλες (ακόμα και σε αυτές προβάλλονταν πίνακες...) και να βρεθούμε στο χώρο, όπου γύρω-γύρω σε μεγάλες διαστάσεις οθόνες υπήρχαν προβολές ζωγραφικών πινάκων συνοδευόμενα με κλασική μουσική, η οποία ταίριαζε απόλυτα με το θέαμα.
Ο Στέφανος προτίμησε την επιδαπέδια προβολή όπου μπορούσες να «αγγίξεις». Εγώ κάθισα σε μια άκρη, μην ξέροντας που να πρωτοκοιτάξω...
Πόσο τεράστιο ήταν το έργο του ζωγράφου, κι ας μην είχε αναγνωριστεί η αξία του όσο ήταν εν ζωή. Πόσο μικροί είμαστε εμείς... «Έβαλα την καρδιά και την ψυχή μου στη δουλειά μου και έχασα το μυαλό μου κατά τη διάρκεια.»
Και κάπου εκεί στα μηνύματα ανακάλυψα, ότι δεν είναι μόνο οι πίνακες του που μου άρεσαν, οι πινελιές, τα έντονα χρώματα, αλλά και η φιλοσοφία ζωής του ζωγράφου.
«Οι
κοντινοί μας φίλοι είναι πραγματικός θησαυρός της ζωής. Μερικές φορές μας
ξέρουν καλύτερα απ’ ότι εμείς τους εαυτούς μας. Με ευγενική ειλικρίνεια, είναι
πρόθυμοι να μας καθοδηγήσουν και να μας υποστηρίξουν. Μοιράζονται το γέλιο και
το δάκρυ μας. Η παρουσία τους μας θυμίζει ότι ποτέ δεν είμαστε μόνοι.»
Πόση αλήθεια κρύβεται στα μηνύματα που προβάλλονταν παράλληλα με τους πίνακες.
Τελικά εκτός από τα έντονα χρώματα, χαρακτηριστικό των πινάκων του —το αγαπημένο του χρώμα ήταν το κίτρινο (χρώμα φωτεινό, ζεστό, λαμπερό)— είναι και αυτή η τεχνική των στροβιλισμών που μου αρέσει, που με παραπέμπει σε κύκλο, σε συνεχή κίνηση, που όλα μεταβάλλονται, αλλάζουν και τίποτα δε μένει σταθερό.
Στο γνωστό του πίνακα «Στο σιταροχώραφο με κοράκια» άρχισαν να «πετούν» γύρω μας κοράκια... Κίνηση υπάρχει και σε άλλες εικαστικές προβολές, αλλά κάποια στιγμή έπρεπε να απολαύσω το θέαμα, παρά να φωτογραφίζω!
Ήταν σαν να ήσουν μέσα στους πίνακες του. Μεταφερόσουν εκεί, σαν σε παραμύθι... Δεν είναι τυχαίο που ο σκηνοθέτης Ακίρα Κουροσάβα στα «Όνειρα», στη σκηνή-όνειρο 5 «Οι κουρούνες» ξεκινάει και διαδραματίζεται μέσα στους πίνακες του Van Gogh (δείτε εδώ).
Στο τέλος της έκθεσης υπάρχει χώρος με καβαλέτα και την προβολή ενός βίντεο, για το πως να σχεδιάσεις ένα πρόσωπο. Ξεκίνησε ο Στέφανος να σχεδιάζει βλέποντας τα στάδια στην οθόνη... αλλά αντί για πρόσωπο προέκυψε ένα αεροπλάνο, για το οποίο ήταν πολύ περήφανος! Ίσως τον «ταξίδεψε» και εκείνον η έκθεση, όπως εμένα... Ίσως!
«Ονειρεύομαι αυτό που θέλω να ζωγραφίσω και μετά ζωγραφίζω το όνειρό μου.»
Άνετα θα καθόμουν να παρακολουθήσω την προβολή για δεύτερη φορά (για τρίτη που είπε και ο γιος μου, μιας και κατεβαίνοντας την προλάβαμε στη μέση).
Πριν επισκεφτούμε την έκθεση διάβασα πολλά αρνητικά σχόλια.... ίσως η τιμή του εισιτηρίου, θα έπρεπε να είναι πιο προσιτή για τα ελληνικά δεδομένα και για περισσότερο κόσμο, ίσως συγκρίνοντας το με αντίστοιχα θεάματα σε άλλες χώρες, ίσως..., ίσως...
Για κλείσιμο θα πω αυτό: νιώθω τυχερή που μπόρεσα να το παρακολουθήσω. Γέμισα τις μπαταρίες μου, όπως αντίστοιχα γεμίζουν σε μια πεζοπορία στο βουνό.
Παρακάτω ένα μικρό βίντεο, ένα μικρό δείγμα από την έκθεση, με πρωταγωνιστή το Στέφανο.
«Δεν
ξέρω τίποτα με σιγουριά, αλλά το να βλέπω τα αστέρια με κάνει να ονειρεύομαι.»
Όσοι αποφασίσετε να πάτε, εύχομαι να ενθουσιαστείτε αντίστοιχα!
Όσοι την επισκεφθήκατε περιμένω τα σχόλια σας.
Όσοι αποφασίσετε να πάτε, εύχομαι να ενθουσιαστείτε αντίστοιχα!
Όσοι την επισκεφθήκατε περιμένω τα σχόλια σας.
